وطنم...!

عزيزکم سلام

روز جمعه انتخابات رياست جمهوری برگزار شد و ديروز نتايج آن اعلام. از ديروز اينقدر نظرات و افکار اين و آن را پيرامون نتيجه خوانده ام که سرم دارد می ترکد. دو شب است که خوب نخوابيده ام چرا که با خودم فکر می کنم چه بر سر اين ملت آمده که يک سر دو دسته می شوند و بر سر هم می کوبند. يا اصولگرا رای می آورد و اصلاح طب اعتراض می کند يا برعکس. نمی دانم چرا ما ياد نمی گيريم مسئوليت کارهايمان هر چند غلط را بپذيريم. اگر من امروز به فردی رای دادم و در پايان دوره اش فهميدم کارش را بلد نبوده چرا به اشتباهم اعتراف نکنم؟؟؟؟؟ چرا سعی کنم با انتخاب غلط ديگر به اشتباه قبلی ام دامن بزنم و مملکت را به قهقرا ببرم؟؟ نفسم دلم بسيار گرفته و گنگ و گيج به کسانی می نگرم که چشم به روی بسياری از حقايق بسته اند و سر به زير برف کرده اند و از سوی ديگر آنهايی که به بهانه آزادی دين را ملعبه می کنند. کاش آقای واقعی ما، امام زمان ما می آمد و ما را از اسارت دنيا نجات می داد، نجاتمان می داد از تحجر، از نان به نرخ روز خوردن، از تظاهر، از نفاق، از دو دستگی، از فقر و فحشا، از استفاده ابزاری از دين و زنده می کرد برايمان عشق و محبت و دوست داشتن و در کنار هم زيستن را و ياد می داد به ما که اصلح واقعی لزوما آنی نيست که ما فکر می کنيم و اگر قائل به "جمهوری اسلامی" هستيم نبايد يک طرفه به قاضی برويم و راضی برگرديم.

ما حق نداريم از روايات به نفع خودمان استفاده کنيم و راحت خودمان را هم تراز کربلاييان بدانيم. عزيز مادر اگر من بودم يا نبودم به ياد داشته باش در هر شرايطی با چشمان باز تصميم بگيری و هيچ وقت هيچ وقت هيچ وقت خودت را معصوم ندان و از غضب الهی بترس و به او پناه ببر و از اين حس حق به جانبی به درگاهش تضرع کن چرا که بايد به مولايت علی ابن ابی طالب (ع) اقتدا کنی که در اوج معصوميت و حقانيت سالهای متمادی خانه نشين شد ولی تن به تفرقه جامعه اسلامی نداد. امدوارم آن روز که تو به عرصه می رسی مهدی (عج) زمام امور را به دست گرفته باشد و تو چون سربازی در رکابش و در راه دينت تلاش کنی.

ببخشيد عزيزم که دل مامان پر بود